Kun je nog vertrouwen hebben in je lichaam als het je flink in de steek heeft gelaten? Als je kanker krijgt loopt het vertrouwen in je lijf een deuk op. Ik heb gemerkt dat die deuk niet bij iedereen die kanker heeft (gehad) even groot is. Ik mijn geval voelt het eerder als een deukje dan een deuk. Van nature ben ik best snel angstig als ik ergens geen controle over heb en toch lukt het mij om niet bij alles wat ik voel in mijn lichaam compleet in de paniek te schieten.
Regelmatig heb ik mijzelf afgevraagd hoe dit kan. Waarom voel ik niet de drang om gelijk de huisarts te bellen als ik iets voel wat ik eerder niet voelde. Simpelweg om even te checken of dat wat ik voel wel normaal is. Kwaaltjes heb ik namelijk wel (gehad) sinds de operatie. Een blaas die opstandig is. Darmen die nog steeds niet altijd doen wat ze moeten doen. Pijnlijke benen. Lymfoedeem. Bultjes hier en daar. Ik ben mij er bewust van, maar ik ben er ook rustig onder.
Ik heb in ieder geval één verklaring voor de manier waarop ik hier mee omga. Namelijk het feit dat ik zelf vorig jaar heb opgemerkt dat er iets niet goed zat. Dit geeft mij het vertrouwen dat ik het door heb als het niet oké is en dat ik dan weer (hopelijk op tijd) aan de bel zal trekken. Dat ik het zelf heb geconstateerd heeft mijn (zelf)vertrouwen kennelijk een boost gegeven waar ik nu nog op teer. Eerlijk is eerlijk, het helpt natuurlijk ook dat ik om de paar maanden een controle heb bij de gynaecoloog. Na een controle voelt het alsof ik weer een paar maand extra heb gekregen. Denken in maanden, dat klinkt misschien niet echt positief. Toch is het dat voor mij wel. Verder dan die paar maanden kijk ik namelijk tegenwoordig niet meer als het niet nodig is. Ik ben zonder dat ik het zelf door had meer in het nu gaan leven. De controle heb ik zoveel mogelijk losgelaten. Controle heb je namelijk niet als het over dit soort dingen gaat.
Écht vertrouwen dat het niet terug zal komen is er niet, maar het vertrouwen dat iemand daar “op tijd” achter komt heb ik blijkbaar dus wel. Dat we de keuze hebben gemaakt om mijn baarmoeder ook te verwijderen helpt hierbij. Ik was destijds soms bang dat ik er achteraf spijt van zou krijgen, maar dat is nooit gebeurd. Het gevoel dat dit de enige goede keuze was is nog steeds heel sterk en helpt ook in het vertrouwen dat ik nu heb. Zowel ik als mijn artsen hebben er alles aan gedaan om te voorkomen dat ik ooit weer in hetzelfde schuitje terecht zal komen. En als het ondanks dat toch terugkomt, dan is dat iets waar ik op dat moment mee moet dealen.
Denk ik dat ik 90 jaar zal worden na wat mij vorig jaar is overkomen? Om eerlijk te zijn heb ik dat vertrouwen niet. Overigens heb ik oud worden nooit als iets vanzelfsprekends gezien, ook niet voordat ik ziek werd. Ik ben 30 en ik heb nog 2 oma’s en 1 opa die dik in de 80 zijn. Mijn vader is daarentegen slechts 62 geworden. Mijn schoonmoeder is zo jong overleden dat ik haar nooit heb leren kennen. Ik zie om mij heen dat oud worden kan, maar dat het geen gegeven is. Oud worden met een lichaam dat precies dat doet wat het moet doen is al helemaal geen zekerheid. Dat ondervind ik zelf nu ook. Als ik oud word is dat met een lichaam dat getekend is door kanker. Toch doe ik het ervoor. Ik accepteer het leven zoveel mogelijk zoals het is. Met al zijn ups en downs. En dat is écht niet altijd leuk. Het is soms zelfs keihard.
Ik wil niet teveel bezig te zijn met alles wat zou kunnen gebeuren in de toekomst. Tot nu toe lukt dat best aardig. Met alles wat ik in mij heb hoop ik dat ik dit gevoel vast kan houden voor zolang het leven mij nog gegund is. Want dat leven, dat duurt wat mij betreft nog wel even! 😊
Wat fijn dat je het zo op deze manier voelt, ik denk dat je 💯 % juist zit. Blijf luisteren naar je gevoel. Zo belangrijk. Controle heb je niet altijd, maar wel een keuze. En idd keep the faith and positivity.❤️
Mooi hoe je het allemaal opschrijft. Niets is zeker, dat maakt het leven een verrassing. Soms mooie en soms niet leuke verrassingen. Leven om oud te worden is leven voor een belofte die niet is gedaan. Leven doe je nu.
Je hebt het heel mooi verwoord, Silke. Het zelfvertrouwen dat je beschrijft herken ik wel. Het geeft de rust die je uitstraalt. Ik heb me lang afgevraagd wat ‘leven in het nu’ zo bijzonder en belangrijk maakt. Uiteindelijk kwam ik door het te doen tot de conclusie dat het maakt dat ik veel krachtiger in het leven kwam te staan. Door bezig te zijn met wat er is in plaats van alles wat er niet is/ zou moeten zijn/ liever anders zou zijn etcetera. Het was achteraf een verademing me daar niet meer zo mee bezig te houden. Het is misschien projectie maar dat zie ik ook terug in je verhaal. Dank je wel voor je blog! Echt indrukwekkend hoe je je ervaring onder woorden hebt gebracht!🙌👏