Dé grote dag: jetlag

De operatie zat erop. Nog nooit in mijn leven was ik zo raar wakker geworden. Het was kort na de operatie en ik werd naar de uitslaapkamer gereden. Hoe omschrijf je het moment en het gevoel als je net wakker wordt na een lange operatie? Het is een beetje een combinatie tussen slapen en wakker zijn. Een gevecht tussen je ogen open willen houden en tegelijkertijd willen slapen. Je bewust zijn van waar je bent en tegelijkertijd geen idee hebben, want de plek herken je niet. Nu ik het zo opschrijf realiseer ik mij dat het gewoon een soort mega jetlag is. Je reist in de tijd. Voor mijn gevoel had ik een kwartier ervoor nog in die ruimte gelegen waar ik de ruggenprik kreeg en was ik nu ineens in een compleet andere wereld waar het 5 uur later was.

Zo rustig als de ruimte was waar ik voor de operatie lag, zo druk was het hier. Het lag er vol met mensen die net als ik kort ervoor geopereerd waren. Verpleegkundigen liepen heen en weer. Toen ik langzaam wat wakkerder werd merkte ik iets op waar ik niet zo vrolijk van werd. Ik kreeg mijn benen niet in beweging. Vlak voor de operatie ging dit (ondanks de ruggenprik) nog prima. Mijn benen voelden nu ineens als een blok beton. Er zat ook geen gevoel in. Toen ik dat constateerde schrok ik. Wat was er met mijn benen aan de hand? Ik vroeg aan de verpleegkundige of dit normaal was. Hier hadden ze mijn vooraf namelijk niet voor gewaarschuwd. Zij gaf aan dat het gevoel in mijn benen langzaam weer terug moest komen, maar ik mocht pas naar de verpleegafdeling als dit ook daadwerkelijk het geval was. Ze wilden eerst zeker weten dat alles het weer ging doen. Hier werd ik niet echt door gerustgesteld, dat snap je. Het zou toch wat zijn als ik ineens mijn benen niet meer zou kunnen bewegen. Zou het zo voelen als je verlamd bent in je onderlijf? Vroeg ik mijzelf af. Toen ik na een paar uur mijn benen nog niet kon bewegen werd besloten dat de ruggenprik even helemaal uit moest. Alleen dan konden we erachter komen of het gevoel in mijn benen weer terug zou komen.

Ondertussen was Tom ook binnengekomen. Op het moment dat hij binnenkwam werd ik emotioneel. Alle opgebouwde spanning moest er even uit. Hij vertelde mij dat hij het laatste uur van mijn operatie ook nog even flink in spanning had gezeten. De operatie zou al klaar moeten zijn, alleen hij hoorde maar niks. Hij haalde zich op dat moment natuurlijk van alles in zijn hoofd. Uiteindelijk bleek de operatie een uur uitgelopen te zijn om een onschuldige reden. Ze hadden er alleen even niet aan gedacht hem hier ook van op de hoogte te brengen. Dat was niet zo heel erg handig.

Omdat het zo lang duurde voordat ik weer naar de verpleegafdeling mocht waren ondertussen mijn schoonfamilie en mijn moeder ook gearriveerd. In koppels van twee kwamen ze aan mijn bed. Ik was niet de enige die bezoek had dus het werd daar een behoorlijk kippenhok. De bezoeken waren kort, maar deden mij wel heel erg goed. Toch voelde het ook een beetje ongemakkelijk om daar zo hulpeloos te liggen. Ik hield niet zo van die aandacht en afhankelijkheid.

Dat de ruggenprik niet meer 100% werkte merkte ik toen ik even heel hard moest lachen. Mentaal heel fijn, maar lichamelijk is lachen niet wat je wilt na zo’n grote buikoperatie.😉 Ondertussen kreeg ik tot mijn opluchting gelukkig ook steeds meer gevoel in mijn benen. Nadat al mijn bezoek (inclusief Tom) weg was bleef ik nog even op de uitslaapkamer. Mijn ruggenprik koppelden ze weer op halve kracht aan. Ik werd een beetje onrustig van alle rumoer en piepjes om mij heen.  Gelukkig mocht ik een uur later naar mijn kamer. Ik had daar bijna 5 uur gelegen, dus dat werd ook wel tijd. Op mijn kamer wachtten mij rust, een heel warm welkom door mijn kamergenote én een overheerlijke boterham met kaas. Na 24 uur niet eten smaakt natuurlijk alles fantastisch.

Het zat erop. Ik bedacht mij dat dit wel eens de dag kon zijn dat ik kankervrij was. En dat bleek 2 weken later ook zo te zijn. Nabehandelingen waren niet nodig. Ik was klaar. Tenminste, dat zou je denken. Eigenlijk was dit pas het begin.

Volgende blog