Het was een week na ons gesprek in Groningen. We hadden verwacht slechts voor een kort informatief gesprek naar het AvL (Antonie van Leeuwenhoek) te gaan, maar niets bleek minder waar. Een paar dagen eerder was ik gebeld door het AvL. Ik had inmiddels ook een brief ontvangen met daarop het hele programma voor die dag. Ietwat verbaasd las ik het door. Weer een MRI? Ik was net bijgekomen van de vorige. Ik besloot te bellen met ze. De dame aan de telefoon zei dat ze dit standaard inplanden en dat ik op de dag zelf wel kon vragen of dit echt wel nodig was. Dit leek mij erg inefficiënt en zonde van een plek die onnodig bezet gehouden werd, maar ik besloot dat dit niet mijn probleem was.
We moesten ons al vroeg melden in Amsterdam. Omdat we geen idee hadden hoe druk het zou zijn op de weg besloten we de avond ervoor al in Amsterdam te overnachten. De dame die ik eerder aan de telefoon had gesproken gaf aan dat we mogelijk konden overnachten in het Gasthuis van het AvL. Deze optie was in mijn hoofd geen optie. Het bezoek aan het AvL was al voldoende confrontatie met kanker, daar hoefde ik niet een overnachting in een hotel met andere kankerpatiënten bij. Die avond voelde ik mijzelf graag nog enigszins normaal.
Na een prima avond en nacht in een hotel in Amsterdam reden we ’s ochtends op tijd naar het AvL. Het bleek een behoorlijk groot gebouw te zijn. Na binnenkomst kwamen we aan in een gigantische hal waar links en rechts poli’s waren. We liepen naar de poli waar we werden verwacht. Het zat er vol met mensen. Ik meldde mij bij de balie. De vrouw die mij hielp pakte een grote stapel met patiëntenkaarten en trok die van mij er tussenuit. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het zeker 20 kaarten waren. Kaarten die allemaal een persoon met kanker representeerden. Het gevoel dat ik bij dit ziekenhuis had gekregen de afgelopen week werd precies op dit moment versterkt. Ik was hier één van zovelen. Dit ziekenhuis voelde niet als de plek voor mij. Hoe groot de expertise ook mocht zijn. De warmte en de gemoedelijkheid die ik in Groningen voelde, voelde ik hier niet.
Natuurlijk gingen we wel verder met waar we hier voor kwamen. Als eerste moest ik bloedprikken. Toen ik daarvan terug was had ik een gesprek met een verpleegkundige. Dit gesprek was het moment om te vragen of het wel nodig was om opnieuw de MRI te doen. Niet lang na dit gesprek kwam de verpleegkundige bij ons om te vertellen dat ze de MRI geschrapt hadden, ze hadden immers al een MRI en CT en die waren goed genoeg. De longfoto die gepland stond zou wel doorgaan. Die had ik nog niet eerder gehad, dus dat was prima. Ik bedacht mijzelf dat het wel prettig was dat ik op deze manier van vrijwel al mijn organen zeker zou weten dat het er goed uitzag. Ik had een soort algehele bodycheck gehad na deze foto, mooi meegenomen dacht ik zo. Weliswaar bood dit geen garanties voor de toekomst maar voor dat moment was het een welkome geruststelling.
Voordat ik de longfoto kreeg had ik eerst het gesprek met de gynaecoloog-oncoloog. Er zaten ook twee artsen in opleiding bij. Voordat we meer uitleg kregen over het experiment moest er eerst nog een inwendig onderzoekje plaatsvinden. Zowel de gynaecoloog als de artsen in opleiding namen een kijkje in mijn onderste. Deze keer was ik wél voorbereid op de bezoekjes aan de achteringang. Op dit punt was ik er al zo aan gewend geraakt dat ik er niet meer anders van werd. Ik moest overigens alsnog wel mijn best doen om mijn lachen in te houden voor dit tafereel.
Na het onderzoekje gingen we allemaal weer zitten. Tom was al die tijd aan tafel blijven zitten, zoals hij alle eerdere keren ook had gedaan. De arts gaf uitleg over het experiment, maar nam ook de gelegenheid om mij meer te vertellen over de andere opties die ik had gekregen in Groningen. Anders dan in Groningen belichtte zij het veel meer vanuit het perspectief van overleving. Ze kwam zelfs met cijfers aanzetten. Cijfers over de kans op een recidive (terugkeer van de kanker) bij de verschillende behandelmogelijkheden. Ik schrok van deze cijfers. Ineens leken de opties waarbij mijn baarmoeder zou blijven zitten helemaal niet meer zo rooskleurig. Ze vertelde ook dat ze betwijfelde of ik met het formaat van mijn tumor wel in aanmerking zou komen voor het experiment in het AvL.
Met al deze informatie en een longfoto rijker vertrokken we die middag weer naar huis. We waren best wel verward door het feit dat ze met cijfers kwamen die we in Groningen niet eerder gehoord hadden. Uiteraard hebben we hier gelijk navraag over gedaan in Groningen. Na hun uitleg bleek dat dit cijfers van het AvL zelf waren en dat zij de cijfers (deels) anders hadden gemeten dan in Groningen. Ook was het zo dat er geen landelijke cijfers zijn, simpelweg omdat daar te weinig data voor was.
Je snapt dat dit alles mij niet bepaalt een gevoel van zekerheid gaf. Na deze informatie nam ik definitief mijn besluit. Mijn baarmoeder moest eruit. Als er ook maar een beetje kans was op terugkeer van de kanker als ik het liet zitten wilde ik dat risico niet nemen. Mijn leven was en is mij daarvoor teveel waard.
