Een zoektocht naar balans

The road ahead is empty
It’s paved with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is.

Dit liedje deelde ik een tijd geleden via de stories van mijn Instagram. Ik was 9 jaar oud toen het liedje uitkwam. Op dat moment had ik natuurlijk geen idee waar het nummer over ging. Nooit had ik toen kunnen bedenken dat het ruim 20 jaar later ineens zoveel betekenis zou krijgen.

-The road ahead is a highway or a dead end street-

Het is al even geleden dat ik mijn laatste blog plaatste. Het lukte mij maar niet om iets te schrijven wat echt klopte met mijn gevoel van dat moment. Datgene wat ik schreef voelde een paar dagen later, bij het teruglezen, al niet meer als de werkelijkheid. Iets wat de ene dag goed voelde, voelde dat een paar dagen later ineens niet meer. Ik schreef een keer een blog met de titel “de weg terug”. Bij het teruglezen bedacht ik mij dat ik helemaal niet op de weg terug ben. Dat ik helemaal niet op de weg terug wil. Ik was eerder op de weg vooruit, ongeacht of dat een leuke of minder leuke weg was. Door dit soort kleine dingetjes raakte ik soms zo aan het twijfelen dat ik het dan maar niet online zette. Dit schrijfproces, met zijn ups en downs, bleek achteraf gezien een aardig goede afspiegeling van hoe mijn leven verloopt sinds de kanker uit mijn lijf is.

-Take life the way it comes, take life the way it is-

Ruim een jaar geleden kreeg ik tijdens een gesprek in het ziekenhuis een kaartje mee met daarop een soort tijdspad. Een tijdspad voor het herstel na kanker. Van dit kaartje heb ik maar één ding onthouden. En dat is dat het zo’n beetje een jaar nodig heeft om (mentaal) te herstellen van kanker. Wij, mensen, plakken kennelijk graag ergens een einddatum op. Het geeft een soort houvast. Zeker als iets niet zo leuk is, dan willen we er graag snel weer vanaf. Niets menselijks is mij vreemd, dus ik deed dat ook. Ik stelde een einddatum in voor de ellende. Hoe mooi zou het zijn als het echt zo zou werken. Je maakt iets heftigs mee. Je hebt daar wel even de vervelende gevolgen van, maar na een jaar is het klaar. Na een jaar heb je alles weer op de rit en kun je gewoon weer verder. De werkelijkheid is eerder het tegenovergestelde. Je valt en je staat weer op, om vervolgens nog een keer te vallen en weer opnieuw op te staan. Toch baalde ik stiekem wel een beetje toen ik na dat jaar constateerde dat ik nog steeds regelmatig uit balans raakte.

-The road ahead-

De weg vooruit is een pittige, zo bleek en blijkt. Aan de ene kant voel ik een zekere oerkracht om verder te komen in het leven en om alleen nog datgene te doen waar ik gelukkig van word, terwijl aan de andere kant mijn nieuwe lijf en mijn nieuwe realiteit mij soms helemaal niet zo krachtig laat voelen. Ik voel de behoefte om mijzelf te ontwikkelen, om weer te ontdekken en om te leren. Tegelijkertijd slokken allerlei medische afspraken en lichamelijke beperkingen (zoals lymfoedeem) behoorlijk wat van mijn tijd en energie op. Tussen dat willen en kunnen zoek ik nog dagelijks naar de balans. Ik wil van alles, maar soms wil het gewoon even niet. En dat is ook oké (al heb ik er soms flink de pest in).

Als mensen vragen hoe het gaat zeg ik bijna altijd: goed! Als het niet zo goed gaat zeg ik het (als dat al niet van mijn gezicht af te lezen is) ook. Dat het goed gaat betekent voor mij niet dat het leven op dat moment alleen maar leuk is. Het gaat goed, onder alle omstandigheden die er zijn. Je zult mij niet snel horen zeggen: het gaat fantastisch! Buiten dat ik er de persoon niet naar ben om dit soort superlatieven te gebruiken, zou ik daarmee ook de minder leuke dingen die gebeuren te weinig eer aan doen. Die horen er nou eenmaal ook bij. Ik ben er bijvoorbeeld ook achter gekomen dat het een utopie is om te denken dat er een grens zit aan ongeluk. Zelfs als je denkt dat je alles al gehad hebt kan er soms rustig nog een schepje bovenop. Mijn recept hiertegen? Doorademen. Soms zit die adem letterlijk heel hoog, maar het zakt ook vanzelf weer. Zoals City to city het in 1999 al bezong: ‘’The road ahead never gives away a promise’’. En zo is het.

Voel jij na het lezen van deze blog ook ontzettend de behoefte om the road ahead te luisteren? Klik dan hier. 🙂

Vorige blog  

Volgende blog