’De gevonden cellen zijn kwaadaardig’’. Zo kreeg ik precies een jaar geleden het slechte nieuws te horen. Ik had kanker. Baarmoederhalskanker om precies te zijn.
De gynaecoloog zag ongeveer 2 weken eerder tijdens de colposcopie (niet te verwarren met een coloscopie!) iets dat ze duidelijk niet vertrouwde. In het begin van dit bezoek sprak ze nog over een eenvoudige ingreep om de onrustige cellen te verwijderen. Haar toon veranderde nadat ze mijn baarmoederhals bekeken had. De afwijking in de baarmoederhals was groter en afwijkender dan ze had verwacht. Het kon ook kwaadaardig zijn. In dat geval moest ze mij doorverwijzen naar het ziekenhuis in Enschede. Daar gaan oncologie patiënten naartoe. Toen ze dat zei voelde ik het gelijk: dit werd helemaal geen eenvoudige ingreep. De gynaecoloog nam een stukje weefsel weg en vroeg of ik het niet vervelend vond het potje zelf af te geven bij de balie. ‘’Nee joh, geen probleem hoor’’, zei ik. Niet wetende dat de inhoud van dat potje mijn leven drastisch zou veranderen.
Een week later zou de uitslag van het biopt binnen zijn. Uitgerekend op de vrijdag dat wij een weekend weg zouden gaan. Tja, wat doe je dan? Volgens de gynaecoloog kwam het niet op een paar dagen aan. We besloten daarom gewoon te gaan. De uitslag kregen we dan de woensdag erna, op 14 augustus. Achteraf bekeken waren dit zo’n beetje de naarste 12 dagen van mijn leven. Hoe meer tijd verstreek, hoe zekerder ik wist dat het niet goed was.
14 augustus 2019
Daar zaten we dan. In een overvolle wachtkamer vol zwangere vrouwen. 12 dagen eerder zaten we in hetzelfde ziekenhuis in een andere wachtkamer. De gynaecoloog had deze keer dienst op de poli verloskunde en had ons gevraagd of we daar wilden komen. De ene na de andere zwangere vrouw liep ons voorbij met een echo. Zullen ze denken dat ik ook zwanger ben? Dacht ik bij mijzelf. Zou ik dat ooit nog meemaken? Ik wist de uitslag nog niet eens en toch passeerden deze gedachten al de revue.
Het spreekuur van de gynaecoloog liep bijna een half uur uit. Geloof mij, daar zit je niet op te wachten op dat moment. Zenuwslopend! Gelukkig was het even na 12.00 dan eindelijk zover. Door de zenuwen moest ik toch eerst even naar het toilet. De gynaecoloog ging ook. Zou zij ook zenuwachtig zijn? Dacht ik bij mijzelf. Het eerste dat de gynaecoloog vroeg toen we eenmaal uitgeplast en wel op de stoel zaten: Hoe was jullie weekendje weg? Ik had ooit ergens geleerd dat je slecht nieuws altijd gelijk moet brengen. Gek genoeg gaf deze vraag mij daarom hoop. Helaas bleek deze gynaecoloog toch een andere techniek te hebben geleerd dan ik. De uitslag was onverbiddelijk. Het weggehaalde weefsel was kwaadaardig. Ik had kanker.
Ik bleek een kwaadaardige tumor van bijna 3 centimeter in mijn baarmoederhals te hebben. Een Adenocarcinoom. Na het horen van deze diagnose zaten Tom en ik verstijfd naast elkaar. We keken elkaar niet eens aan. Voorzichtige tranen en ongeloof. Van binnen blinde paniek. Wat betekent dit? Ga ik nu dood? Is het uitgezaaid? Wat staat ons te wachten? Veel vragen, weinig antwoorden. Waar ik al bang voor was gebeurde. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis in Enschede. Je weet wel, die plek waar oncologie patiënten terecht komen.
Ik ben wel zo trots op je!
X Ros
Lieve Silke,
Ik zit nu al met tranen in mijn ogen en ik heb de blog nog niet eens bezocht. Ik ben trots en verdrietig tegelijk,want wij kennen het verhaal natuurlijk van dichtbij. Maar ik heb in mijn achterhoofd altijd geweten , dat jij van iets negatiefs iets positiefs ging maken, wist toen nog niet dat het een blog ging worden, maar had wel het gevoel dat je er iets mee ging doen. Je bent een superdochter, een kanjer, ik hou superveel van jou en wens je een heel lang gelukkig leven met iedereen die je lief hebt en die jou liefheeft. Ik ga het nu gauw lezen.
Dikke kus, je moeder.
Heel knap van je Silke! Wat goed dat je dit doet. Super trots op je!
Een jaar geleden, ik weet het nog precies. Wat knap dat je dit doet. Ik blijf je volgen.
Heel erg trots op mijn lieve brie dingetje ❤️
Lieve sil, wat super dat jij hier mee een start maakt. Trots op jou!
Goh, alweer een jaar geleden en tegelijk nog maar een jaar geleden. Wat gebeurde er veel in dat jaar! En wat fijn dat je deze blog schrijft Silke, zowel voor mij en alle anderen die het mogen lezen maar hopelijk ook een mooie uitlaatklep voor jezelf. En de boodschap is ook mooi: doe mee aan het bevolkingsonderzoek!
Met pap 3b ga je niet dood en heb je geen kanker. Je hebt onrustige cellen en dat is nog lang geen kanker. In stadium 3 (en dat is heel wat anders) dan heb je kanker en ga je dood. Mijn dochter is overleden aan baarmoederhalskanker en zat in stadium 3.
Wat vreselijk dat je dochter eraan overleden is. Wat je zegt klopt. PAP3b is geen kanker. Deze uitkomst van mijn uitstrijkje bleek uiteindelijk ook niet te kloppen. Het was bij mij al wel kanker, stadium 1B1.
Heel veel kracht gewenst.🙏🏻