Feest!

Het was gisteren niet écht feest, maar toch wel een beetje. Het was precies 2 jaar geleden dat ik uit de operatiekamer werd gereden na een operatie van 5 uur. Ik ben 2 jaar kankervrij. 2 jaar! 2 jaar met een incompleet lijf. 2 jaar waarin héél veel gebeurd is. 2 jaar waarin ik lichamelijk en mentaal herstelde, maar ook af en toe wankelde. Ik mijzelf ontwikkelde, re-integreerde op het werk, waarin Corona kwam, we gingen thuiswerken en waarin alles even letterlijk tot stilstand kwam. 2 jaar waarin alle emoties de revue passeerden. Waarin ik ontdekte wat de impact is van een jaar waarin ik veel heb verloren, maar ook iets heb teruggekregen: mijn leven. Mijn levenslust. Want hoe mooi is het als het leven je een tweede kans gunt?

Hoe gaat het?
Een vraag die vaak gesteld is de afgelopen 2/2,5 jaar, maar die ik steeds minder hoor. Logisch. Het leven gaat voor iedereen verder. Voor mij geldt dat ook. Ook ik heb niet stilgezeten. Ook mijn trein dendert door. Ik heb plezier. Ik lach, ik dans, ik reis, ik eet, ik werk. Ik leef. En niet alsof mijn leven er vanaf hangt. Want dat is wat je toch nog regelmatig hoort als mensen in aanraking zijn gekomen met de eindigheid van het leven. “Nu ga ik alles eruit halen wat erin zit en alles anders doen!”. Dodelijk vermoeiend. Jezelf de druk opleggen om overal alles uit te moeten halen. Ook ik trapte in eerste instantie bijna in dit valkuiltje, maar dat is niet te doen. Dat houd je niet vol. Ik leef mijn oude leven, maar met een grote twist.

Ik breng nog steeds vele uren door op Netflix en Videoland. Ga nog steeds niet altijd op tijd naar bed. Ben nog steeds vaak te lui om ‘s avonds mijn make-up van mijn gezicht te halen. Ik vergeet nog steeds van alles. Geef nog steeds teveel geld uit aan shampoo bij de kapper. Voel me nog steeds vaak schuldig als ik niet vaak genoeg bij mensen langs ga. Eet nog steeds niet altijd gezond. Krijg op veel van het voorgaande ook nog steeds geregeld commentaar. En vind dat commentaar ook nog steeds wel eens irritant.

Wat ik wel anders ben gaan doen? Het minder erg vinden als ik niet aan de verwachtingen van anderen of die van mijzelf voldoe. En dat is een bevrijding. Het is heerlijk om te beseffen dat ik ook maar een mens ben. Die fouten maakt. Die dingen niet altijd tactisch, handig of slim aanpakt. Die soms ergens aan begint en het niet afmaakt. Die soms om hulp moet vragen. De lat ligt lager. En dat is een heel fijn gevoel. Het zou de wereld een stuk mooier maken als iedereen de lat wat lager legt voor zichzelf en anderen.

Baal ik dan helemaal nooit meer van mezelf? Natuurlijk wel. Maar ik veroordeel het wel minder dan eerst. Ik ben milder geworden voor mezelf en buig dingen die anders gaan dan verwacht om zodat het mij helpt in plaats van tegenwerkt. Ben ik dan helemaal ambitieloos geworden? Zeker niet! Juist niet. Doordat ik minder bezig ben met de buitenwereld is er juist meer ruimte gekomen om na te denken over wat ik wil. Iets wat ik eerder vrijwel nooit deed. Ik liet veel afhangen van wat ik dacht dat anderen verwachten. Of wat verstandig was. Of het liep gewoon zoals het liep. Nu stel ik mezelf veel vaker de vraag: word ik hier blij van? Ik maak bewuster keuzes. Zeg ook bewuster nee tegen anderen. Al lukt dit laatste nog niet altijd. Dat is ook oké. Alles is oké, als je er zelf maar oké mee bent. En ben je er niet oké mee? Doe er dan wat aan. Want het leven is wel echt te kort om jezelf te kwellen.

Heb ik al deze inzichten volledig zelf opgedaan? Nee. Het was hard werken en dat is het soms nog steeds. En ook dat is het leven. Mentale stabiliteit komt niet vanzelf. Ik ben gaan praten met anderen. Artsen, psychologen, therapeuten, vrienden, familie en collega’s, een loopbaancoach en niet te vergeten met Tom. De verbinding met anderen is ontzettend waardevol, helpend en helend. Het brengt je verder (als je de juiste mensen treft). Net zo belangrijk is en was voor mij tijd doorbrengen in mijn eentje. In mijn eentje laad ik op. Denk ik na. Kom ik tot inzichten en nieuwe ideeën. Ontspan ik. Voel ik me sterk en onafhankelijk. Ik heb deze tijd voor mijzelf door Corona vaak gemist. Dan kom je er pas achter hoe belangrijk het vervullen van je persoonlijke behoeftes is. Maar nu het weer kan beleef ik de tijd met mezelf bewuster dan ooit.

Whatsup next?
Ik moet toegeven dat ik wel een heel ietsiepietsie klein beetje het “leef nu!” virus heb opgelopen door wat er allemaal gebeurd is. Vrij recent heb ik mede daardoor de knoop doorgehakt: ik ga naast mijn baan weer studeren. Ik wacht niet langer tot het juiste moment of tot ik 100% zeker weet wat ik over 10 jaar ga doen. Ik laat me niet langer tegenhouden door allerlei mitsen en maaren. Die trouwens vooral vanuit de buitenwereld worden opgeworpen. Heb je het weer: de buitenwereld. Ik word er heel blij van, dus ik ga het doen. Ook al ben ik 31 en werk ik 30 uur in de week. Zijn er een heleboel andere dingen die moeten gebeuren. Ook al kost het veel geld en ook al duurt het 4 jaar. Ik ga het gewoon doen. Altijd overal alles uit halen hoeft niet, maar als je iets echt graag wil, als je ergens écht blij van wordt en je hebt de mogelijkheden om het te doen, stel het dan niet uit. Wacht niet op de perfecte omstandigheden, want die zijn er vrijwel nooit. Er is altijd wel iets dat niet gaat zoals je het wil. Of zoals ik steeds vaker zeg: je weet niet of je er volgend jaar überhaupt nog bent. Misschien niet heel optimistisch, maar wel de realiteit.

Leef!

Vorige