Het tussenstation

Augustus 2019

Het was een week na het horen van de diagnose. We reden de parkeergarage van het ziekenhuis in Enschede in. Ik had een drukkend gevoel op mijn borst. Een paar maanden hiervoor nam ik mij voor niet meer in dit ziekenhuis te komen, tenzij het voor iets leuks was. Ik kon toen niet vermoeden dat ik er zo snel weer zou zijn. En al helemaal niet om deze reden.

De donkere parkeergarage, de lange loopband richting de hoofdingang, de gang richting het restaurant. Het voelde als een eeuwigheid voordat we bij de afdeling Gynaecologie waren.

Ik had eigenlijk geen idee wat ik precies moest verwachten van dit bezoek. Ik wist dat de kanker niet uitgezaaid was, maar er was nog wel onduidelijkheid over het formaat van de tumor. Als de tumor kleiner was dan 2 centimeter zou ik mogelijk mijn baarmoeder kunnen behouden. Als de tumor groter zou zijn was dit allerminst zeker.

Toch was ik op dat moment mijn baarmoeder liever kwijt dan rijk. Ondanks onze kinderwens. Het voelde alsof ik een tikkende tijdbom in mijn lijf had die zich ieder moment door mijn lichaam kon verspreiden. Het kwaad moest uit mijn lijf. En snel ook. Als ik daardoor naast mijn baarmoederhals ook mijn baarmoeder verloor, dan was dat zo.

Niet lang na aankomst in de wachtkamer werden we opgehaald door de gynaecoloog. Dit was geen gewone gynaecoloog, dit was een gynaecoloog-oncoloog. Shit just got real. Hetzelfde riedeltje als eerder in Almelo voltrok zich. Ik mocht mij uitkleden en met mijn benen wijd in de beugels. De gynaecoloog waarschuwde mij voordat ze met haar camera naar binnen ging. Ze maakte ook een echo. Die had ik nog niet eerder gehad. Grappig hoe je in zo’n situatie alle ‘’eerste keren’’ opmerkt en afvinkt.

Hierna gebeurde iets wat ik ook nog niet eerder had meegemaakt. Haar vinger ging ergens naar binnen waar ik hem niet had verwacht. Had ze dit ook aangekondigd? Aan de achterkant? Ze legde uit dat ze op deze manier mijn lymfeklieren kon checken op onregelmatigheden. Dat klonk logisch. Toch voelde het wel een beetje ongemakkelijk. Gek genoeg merkte de gynaecoloog hier niets van. Ze vond mij zelfs erg ontspannen. Op dat moment gingen mijn gedachten toch even met mij op de loop. Zou ze er iets van denken dat ik dit onderzoekje zo ontspannen onderging? Zou ze zich afvragen of deze handeling voor mij dagelijkse kost was (tja, ieder zijn voorkeur)? Denken artsen überhaupt zo? Je snapt dat ik het bij gedachten heb gelaten.

Tijdens het onderzoekje vertelde de arts mij dat ze de tumor wel iets groter inschatte dan 2 centimeter. Eerder richting de 3. Toch was ze nog niet helemaal overtuigd. Om erachter te komen hoe groot de tumor daadwerkelijk was moesten er meer onderzoeken plaatsvinden. Ik zou een kijkonderzoek krijgen onder narcose en een MRI. En oja, ze moest mij doorverwijzen naar Groningen voor deze onderzoeken en verdere behandeling. Baarmoederhalskanker behandelden ze namelijk niet in Enschede.

Ik was opgelucht en verbaasd tegelijk. Ik kon naar een ziekenhuis waar ik nog geen enkele herinnering aan had. En dan ook nog een academisch ziekenhuis. Dat voelde goed. Toch vroeg ik mij ook af waarom ik eerst een week had moeten wachten voor dit bezoek aan Enschede om vervolgens toch naar Groningen te moeten. De opluchting overheerste, dus ik vroeg er verder niet op door. Wel hoopte ik dat dit niet te lang zou duren.

De gynaecoloog vertelde dat ze mijn dossier al had doorgestuurd en dat ze mij vanuit het UMCG (het ziekenhuis in Groningen) zouden bellen. Ik vroeg of ik ook zelf kon bellen. Hoe sneller ik meer wist hoe beter. Dat leek haar een prima plan. Eenmaal thuis nam ik mij voor om toch nog even af te wachten of ze mij zouden bellen. Gek hoe dat werkt in je hoofd. Je leven hangt er bijna letterlijk vanaf en toch voel je je bezwaard om die telefoon te pakken. Want je wilt niet ongeduldig overkomen. Ik hield dit precies een uur vol. Toen ik belde werd ik in eerste instantie bevestigd in dit gevoel. ‘’Zo snel gaan die dingen niet hoor’’. Na enig aandringen bleek gelukkig dat een andere secretaresse al met de telefoon in de aanslag stond om mij te bellen. Ik kon een dag erna al terecht. Zo snel gaan die dingen dus wel als je een ernstige ziekte hebt.

Volgende blog