Niet volgens het boekje

Mei 2019. Een paar maanden hiervoor was mijn vader overleden. Na een heftige periode merkte ik dat ik langzaam weer mijzelf begon te worden. De dagen werden weer langer en de zon scheen steeds meer. De mooiste bloemen stonden volop in bloei en de natuur was ontwaakt. Er was weer ruimte voor kleine geluksmomenten. Ik werd mij weer steeds meer bewust van alle mooie dingen in het leven.

Ondanks dat het langzaam beter ging stond ik toch nog steeds op scherp. Het besef dat het leven eindig is had zich in mijn hoofd genesteld. Ik was op mijn hoede. Dit maakte dat ik op een dag in mei ineens een verandering aan mijn lijf opmerkte. De situatie down under was anders dan anders (lees: afscheiding). Details zal ik je verder besparen. Ik besloot hier niet gelijk van alles achter te zoeken. Mijn lijf was vast van slag door alle stress van de maanden ervoor. Toch voelde ik intuïtief toen al dat ik dit in de gaten moest houden.

Toen de klachten een paar weken later nog niet over waren besloot ik dat ik na onze vakantie in juni toch maar eens een afspraak bij de huisarts moest maken. Ik kende mijn lijf toch? Dit deed het anders nooit, ook niet wanneer ik onder spanning stond. Uiteraard had ik wel eerst dokter Google ingeschakeld. Zou het een schimmelinfectie zijn? Een bacteriële infectie? Hoewel ik deze opties onwaarschijnlijk achtte maakte ik mij toch niet écht zorgen om wat het dan wel kon zijn.

Na het nog een paar weken uitgesteld te hebben belde ik de huisarts. Een week later kon ik vlak voor het weekend terecht. Na het aanhoren van mijn verhaal bedacht de huisarts hardop wat te doen. Of ik al een uitstrijkje had gehad? Ze vroeg het en corrigeerde zich gelijk. Oh nee, je bent nog geen 30. Ze besloot uiteindelijk dat ze het toch iets te lang vond duren om te wachten tot ik een oproep kreeg en besloot voor de zekerheid, naast allerlei andere testen, toch ook maar een uitstrijkje te maken. Heel eerlijk, ik weet niet of ik zelf om een uitstrijkje gevraagd zou hebben als de huisarts het zelf niet had voorgesteld.

Ik mocht mijn broek uittrekken en gaan liggen. Ze pakte er een grijs metalen ding bij. Ik dacht er toen nog niet veel van, maar ik vond het er wel een beetje vooroorlogs uitzien. Hier had ik wel eens iets over gehoord. Dit moest de eendenbek zijn. Ze schoof het ding voorzichtig naar binnen. De tranen schoten in mijn ogen. Dit was alles behalve prettig. Dit was écht heel pijnlijk. Lichtelijk naïef dacht ik toen nog dat het enkel door dat ding kwam en niet door wat zich binnenin mij afspeelde. De huisarts constateerde ook dat het er niet helemaal oké uitzag. De ingang van mijn baarmoederhals kon ze door het vocht niet goed zien. Toen ze het uitstrijkje maakte begon ik te bloeden. Toch wekte dit zowel bij haar als bij mij niet direct het gevoel op dat het wel eens helemaal mis kon zijn.

Ruim een week later belde ik de assistente voor de uitslagen Ik zat op dat moment op mijn werk. Ze zei dat ze die nog niet had, maar dat ze mij zodra ze meer wist terug zou bellen. Niet veel later werd ik teruggebeld. Het was mijn huisarts zelf. Oh shit, dacht ik. Dit is niet goed. De huisarts vertelde mij dat er iets uit het uitstrijkje was gekomen. Ze noemde het PAP3b. Ze zou mij hiervoor doorsturen naar de gynaecoloog.

Omdat ik totaal geen rekening had gehouden met een dergelijke uitkomst wist ik niet zo goed wat ik zeggen moest. De huisarts merkte dat ik toch een beetje schrok. Ze stelde mij gerust en zei dat er geen reden tot zorg was. De gynaecoloog kon de onrustige cellen over het algemeen met een kleine ingreep verwijderen. We bespraken naar welk ziekenhuis ik zou gaan en we verbraken de verbinding.

Ik zocht gelijk op internet op wat dit betekende (dit raad ik niet aan). Het vereiste niet veel klikwerk om op de meest rampzalige verhalen uit te komen. Mijn hart begon nu toch wat sneller te kloppen. Kan dit kanker zijn? Ik was niet helemaal gerust. Toch kon ik het uiteindelijk ook wel weer loslaten. Het had geen zin om mij druk te maken over iets dat nog niet aan de orde was. Helaas bleek dit optimisme zoals je weet een paar weken later toch ongegrond. Het was toch al in een verder stadium dan wat de uitkomst van het uitstrijkje deed vermoeden.

Schiet jij nu gelijk in de stress voor jouw uitstrijkje? Niet nodig! Ik heb gewoon heel erg veel pech gehad. Pech dat het HPV zich niet volgens de boekjes heeft gedragen, pech dat ik niet eerder in aanmerking kwam voor het bevolkingsonderzoek en pech dat ik nooit de gelegenheid heb gehad mij te laten vaccineren tegen HPV. Belangrijker is hoeveel geluk ik uiteindelijk heb gehad. Geluk dat het uitstrijkje bestaat. Dat mijn huisarts besloot het uitstrijkje te maken en geluk dat ik zelf alert was op de signalen van mijn lichaam. Dat mijn lichaam überhaupt signalen afgaf. Als één van deze zaken niet was gebeurd had het heel anders af kunnen lopen.

Wil je weten op welke symptomen je moet letten? Check dan deze link.

Volgende blog