What the f*ck?

Augustus 2019

Daar lag ik dan. Ik had net een liter contrastvloeistof achter de kiezen en een behoorlijk volle blaas. Het was een dag na de diagnose. De CT-scan. De scan die moest uitwijzen of de kanker uitgezaaid was of niet. Ik had nog nooit eerder een scan gehad. Ik had zelfs op het knippen van mijn amandelen na nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten.

Een infuus werd aangebracht en de radiologie medewerksters verlieten de kamer. Ik lag tot net boven mijn navel in het apparaat. Langzaam vulde mijn onderlichaam zich met de contrastvloeistof. Een warm gevoel diende zich aan rondom mijn kruis. Het voelde alsof de eerder zo goed gevulde blaas spontaan leeg liep. Een vieze metaalachtige smaak vulde mijn mond.

En ineens terwijl ik om mij heen keek in deze behoorlijk klinische ruimte was het daar: het besef. Waar de fuck ben ik in beland? Mijn gedachten schoten alle kanten op. Dit zou mijn leven zijn voor de komende weken of misschien wel maanden. Ongezellige witte ruimtes, veel onderzoeken. Doktersafspraken en uitslagen. Het was allemaal onderdeel geworden van mijn nieuwe realiteit en dat kwam ineens keihard binnen.

Terwijl ik dit allemaal dacht realiseerde ik mij ook dat dit niet het beste moment was om in paniek te raken. Ik moest stil blijven liggen voor deze scan. Als snel riep ik mijzelf weer tot de orde. Geen tijd voor zelfmedelijden, ik had een missie. Ik zou beter worden en om dat voor elkaar te krijgen moest ik dit gewoon even doen. Ik werd geholpen door het feit dat ik tijdens de scan een aantal keer lang mijn adem moest inhouden om vervolgens weer lang uit te ademen. Een gratis ademhalingsoefening, vast niet zo bedoeld, maar wel rete handig om panieksituaties te voorkomen.

Door de hoeveelheid straling die vrijkomt tijdens zo’n scan mocht niemand in dezelfde ruimte zijn met mij. Iets dat het toch al eenzame gevoel dat ik op dat moment ervaarde extra versterkte. Gelukkig duurde deze scan niet lang. Hooguit 10 minuten. Nadat de scan voorbij was kwam een van de radiologie medewerksters bij mij. Ze vroeg of ik al een afspraak had met de gynaecoloog. Gelijk schoot ik weer in de stress. Waarom vraagt ze dit? Wat heeft zij op die scan gezien? Het effect van alle bemoedigende woorden waarmee ik mijzelf eerder had toegesproken verdween weer als sneeuw voor de zon. Zo goed en zo kwaad als ik kon probeerde ik de angst die deze vraag opriep te verbergen. Kennelijk ging dat vrij goed, want ze leek er geen erg in te hebben. Ik vroeg niet door en gaf netjes antwoord op de vraag. Ik mocht de ruimte weer verlaten. Terug naar huis. En die ene vraag? Die bleef nog uren voorzichtig door mijn hoofd spoken.

Een kleine week later zou ik de uitslag pas krijgen. Voor de nodige afleiding sprak ik na de scan af met vriendinnen. Een dag eerder had ik ze allemaal huilend opgebeld en het nieuws verteld. Je snapt dat we voldoende aanleiding hadden om even bij elkaar te komen. Ondanks de perfecte omstandigheden op deze warme dag in augustus was ik er die middag niet echt bij met mijn gedachten. Ik had al sinds het eerste bezoek aan de gynaecoloog behoorlijk veel last van  buikpijn en misselijkheid. Geen fijne klachten als je al weet dat zich ergens in je buik een tumor bevindt. Zal het dan toch al uitgezaaid zijn? Die buikpijn heb ik toch niet voor niets? Ik had anders nooit buikpijn. Gelukkig werd ik sneller dan verwacht uit mijn lijden verlost.

Even na de klok van 18.00 ging ineens mijn telefoon. Het was de gynaecoloog. Mijn vriendinnen hielden op de achtergrond hun adem in. De gynaecoloog had de uitslag al gezien en wilde mij niet langer in spanning houden. Er waren geen uitzaaiingen te zien op de scan. En hoewel ik wist dat dit geen 100% garantie bood kon ik eindelijk, eindelijk weer een beetje normaal ademhalen. Er was weer licht aan het einde van de tunnel.

                                                                                                            Volgende blog